İletişim günümüzde çeşitli anlam, yaklaşım ve modelleriyle birçok disiplinin kapsam ve uygulamalarında yer almaktadır. Sağlık hizmetleri de iletişimin değişik düzeylerde ve yoğun olarak kullanıldığı alanların başında gelmektedir. Bu alanda iletişimin temel işlevi, anlamları ortak kılmanın yanı sıra duygu, düşünce ve bilgileri paylaşarak insanların birbirlerine yakınlaşmalarını sağlamaktır. Diğer bir anlatımla, sağlık alanında iletişim bilgilendirme boyutunun üzerinde, davranışa yönelik sosyo-psikolojik etkileşim yönüyle yer almaktadır. İletişimin gerçek anlamı da budur. Çünkü, Latince ‘communis’ sözcüğünden türetilen ‘communication’ sözcüğünün karşılığı olan iletişim, anlam olarak karşılıklı paylaşmayı, birlikteliği ve toplumsallaşmayı içermektedir. İnsanların bulundukları ortam ve toplumlardaki kuralları öğrenmesi, değer ve inançları benimsemesi ve kendilerine verilen rolleri bunlara uygun olarak yürütülebilmesi ancak iletişimle gerçekleşir.

İnsanlar iletişimi kendilerini anlayabilmek, başkalarına anlatabilmek, başkalarım tanımak ve etkilemek amacıyla kullanırlar. İletişim, kişilerarası ilişkileri, örgütleri, toplumları oluşturan ve bir arada tutan temel etmendir. Toplumsal yaşam içinde bireyin benliğini var edebilmesi ve başkalarıyla birlikte bir işi gerçekleştirebilmesi ancak iletişimle olanaklıdır. Birey, kendi deneyimleri kadar, iletişim yoluyla başkalarının deneyimlerinden de yararlanarak yeni bilgi ve becerilere ulaşır. Böylece, kendi öz-yetkinliğini geliştirdiği gibi, toplumsal kurumların işlerliğinin gerçekleştirilmesine ve sürdürülmesine de katkıda bulunur.

Bir politika psikologu olan Harold D. Lasswell, yüzyılımızın ortalarında (1948) iletişimi şu soruyla ifade etmiştir: “Kim Kime Hangi Kanal Yoluyla, Ne Tür Bir Etkiyle Ne Söylüyor?” Bu yaklaşımıyla Lasswell iletişim öğelerini tanımlamaktadır: Kaynak(kodlayan ve gönderen), içerik ya da mesaj (iletişim materyali), kanal (içeriğin transfer. sağlayan araç), alıcı ya da hedef (anlam üretmek için iletişim kod illi açan) ve etki (sürecin ölçülebilir sonuçları). İletişim bilimcisi G unu (1983) ise insan iletişimini üretilen bilgi ve anlamın işaret ve sözcükler yoluyla paylaşımı olarak tanımlamıştır. İletişimi süreç yaklaşımıyla alan bu tanımlar bilginin ve anlamın kodlanması, aktarılması, alınması (kod açma) ve sentezlenmesi aşamalarını kapsamaktadır. Kısacası iletişim semiyotik ürünlerle anlamların sosyal örüntüler içerisinde süreci olarak değerlendirilmektedir.

 Günümüzde psikoloji ve sosyal psikoloji başta olmak üzere çeşitli disiplinlerin etkisiyle iletişimin semantik özelliği gitgide ön plana çık. mış ve iletişim insanların bilişsel işlem süreçlerini, inançlarım, tutumlarını, davranışlarım ve toplumsal normları etkilemeyi amaçlayan katilımcı mesaj paylaşımı olarak değerlendirilmeye başlanmıştır.